Rozdział I

Minął prawie rok, odkąd ostatni raz widziałam swoich najlepszych kumpli. Odwiedzałam swojego tatę w Los Angeles, kiedy ostatnio tam byli, ale nie udało nam się zobaczyć, teraz jestem tutaj i dzieli mnie zaledwie kilka minut od spotkania ich.

Zgarbiłam się przed swoim samochodem, grając w Temple Run 2, bliska pokonania mojego najlepszego wyniku, gdy nagle usłyszałam głos wołający moje imię i spojrzałam w górę.

CHOLERA, UMARŁAM

-Calum, ty idioto!- krzyknęłam, kiedy przyciągnął mnie do uścisku.

-Co ja zrobiłem?- zachichotał jak go popchnęłam.

-Umarłam w Temple Run, wtedy kiedy prawie pobiłam swój rekord- wsunęłam telefon do kieszeni i skrzyżowałam ręce.

-Przepraszam…- wydął wargi, a ja zachichotała i przyciągnęłam go do kolejnego uścisku.

Spojrzałam w górę i ujrzałam nikogo innego jak Michaela i Ashtona. Uśmiechnęłam się i pobiegłam w ich stronę, ciągnąc do mocnego uścisku. Ponieważ byłam niska, tak jakby ciągnęłam ich w dół, ale nieważne. Wszyscy odsunęliśmy się i  parsknęliśmy śmiechem.

-Nadal niska, jak zawsze- zażartował Michael.

Milcz- Żartobliwie uderzyłam go i wywróciłam oczami.

-Wystarczy tych wszystkich przytulasów…Może pomoglibyście mi z tymi bagażami?- głęboki głos jęknął  z tyłu.

Wszyscy odwróciliśmy się, żeby zobaczyć Luke’a w wejściu, trzymającego dziesiątki toreb. Trójka chłopaków zaśmiała się i weszła do samochodu, zostawiając biednego Luke’a samego z ciężkimi bagażami. Uśmiechnęłam się i pokonałam drogę do zgarbionego chłopaka, żeby pomóc mu zanieść kilka toreb do bagażnika.

-Dzięki- odetchnął, kiedy zamknęłam bagażnik.

-Nie ma za co przyjacielu- zachichotałam, kiedy mocno mnie przytulił.

-Strasznie za tobą tęskniłem- zaśmiał się w zagłębienie mojej szyi.

-Awww Lukey pookie! Też za tobą bardzo tęskniłam- roześmiałam się, kiedy się odsunęliśmy.

-Dlaczego zawsze mnie tak nazywasz?- przewrócił oczami, kiedy wsiedliśmy do pojazdu.

-Ponieważ to lubię. Masz z tym jakiś problem?- rozszerzyłam swoje oczy, żeby spróbować go wystraszyć, ale on tylko skończył się śmiać.

-Violet, jesteś za słodka – zachichotał, kiedy wkładałam klucze do stacyjki.

-Spadaj- syknęłam mu prostu w twarz, co tylko spowodowało ich napad śmiechu.

~~

Jechaliśmy tylko 5 minut i już wiedziałam, co się wydarzyło w ostatnich miesiącach. To cudowne uczucie nadal rozmawiać tak, jakby nigdy nie wyjechali. Nic się pomiędzy nami nie zmieniło i jestem bardzo szczęśliwa z tego powodu.

-To niesamowite! Jestem z was bardzo dumna, chłopaki!- uśmiechnęłam się, kiedy chłopcy skończyli opowiadać o trasie z One Direction.

-Fani byli dość szaleni- Calum zachichował.

-Kilka fanek rwało mnie w Ohio- Luke wspomniał z uśmiechem.

-To obrzydliwe- wzdrygnęłam się na komentarz Luke’a.

-Więc…Opowiedzieliśmy ci, co robiliśmy w ciągu roku, teraz twoja kolej- powiedział Ashton z uśmiechem.

-Więc…- nie wiedziałam jak odpowiedzieć na to pytanie.

Mam na myśli, naprawdę… Nie wiem co powiedzieć. Nic interesującego mi się nie przytrafiło w ciągu tego roku. Myślę, ze wszystko szło normalnie i sprawnie. Było trochę nudno bez kumpli przy boku. Ale nie muszę im mówić, jak ten rok był beznadziejny, bo przez to poczuli by się źle z powodu opuszczenia mnie. Jeśli im powiem to prawdopodobnie zrezygnują z kolejnej trasy dla mnie, a nie chcę, żeby tak było.

-Masz chłopaka?- Michael uśmiechnął się głupawo.

-Twoi rodzice są znowu razem?- zapytał Luke.

-Jak u Heather?- Ashton się zarumienił.

-Wszyscy powinnyście się przymknąć!- krzyknęłam, robiąc sztuczkę.

-Okay, dzięki- zaczęłam znowu. –Więc… pierwsza rzecz. Jak możecie zobaczyć, zdałam test i mam prawo jazdy. Po drugie, nadal nie mam chłopaka, ponieważ żaden chłopak stąd nie jest właściwy, pomijając reprezentatywność. Po trzecie, moi rodzice są teraz oficjalnie rozwiedzeni według prawa i sądu. I ostatnie, Heather ma się dobrze. Tęskniła za wami bardzo mocno, szczególnie za tobą, Ashton, więc lepiej zabierz ją na randkę albo coś takiego- wypuściłam powietrze i zaparkowałam auto na podjeździe chłopaków.

Wszyscy wyszliśmy i wzięliśmy bagaże. Puściłam chłopaków pierwszych do domu, ponieważ czekała na nich w środku niespodzianka.

-Yo, dlaczego jest tak ciemno w…- zaczął Luke, kiedy Ashton zapalił światło.

-Niespodzianka!- każdy krzyknął głośno, kiedy oni skakali wokół.

Powoli zamknęłam za sobą drzwi. Twarze chłopców promieniały i widać było na nich uśmiech, kiedy przytulali swoją rodzinę i przyjaciół. Uśmiechnęłam się na widok tej sceny. Dobrze mieć swoich przyjaciół  z powrotem.

***

Rozdział powitalny. Chłopaki wrócili, co będzie teraz?

Dziękuję Wam za komentarze :*