Rozdział XII

-To nic takiego. Mama dzisiaj pracuje do późna, ale obiecała mi wspólny maraton filmowy…Po prostu nie mogłam się tego doczekać, a teraz jest mi trochę przykro- skłamałam.

-Oh, rozumiem…- kontynuował. –Więc, co powiesz na przyjście do mnie i zrobienie twitcama dla fanów?

-Ale oni nie wiedzą, że jesteśmy razem.

-Kilka fanów się domyślało i zapytali się czy to prawda. Do tej pory nie odpowiedziałem.

Chciałam, żeby nasza relacja została sekretem z powodu tego, co się stało trochę wcześniej, ale wiedziałam, że on chce powiedzieć wszystkim jak bardzo mnie kocha i nie chciałam, żeby źle mnie zrozumiał.

-Jasne. Zróbmy to- wymyśliłam uśmiech, kiedy w końcu znaleźliśmy się na plaży.

-Pokochają cię, uwierz- uśmiechnął się szeroko, siadając na piasku.

-A co jeśli nie?- zapytałam.

-Nie przejmuj się. Obiecuję, że będą tobą zachwyceni.  Nasi fani są naprawdę wspierający.

-Nie wiesz tego.

Czy my się spieraliśmy?

Dopiero zaczęliśmy tą randkę, a ja już zaczynałam jej żałować.

-Dlaczego się ich czepiasz?- zapytał gniewnie.

-Nie czepiam się-

-Tak, robisz to. Jesteś zazdrosna czy co? Jesteś moją dziewczyną, oni są tylko fanami.

-To nie dlatego mam z nimi jakiś kłopot!

-WIĘC DLACZEGO?!

-PONIEWAŻ TWOJE GŁUPIE FANKI MNIE UDERZYŁY I KAZAŁY ZGNIĆ W PIEKLE!- wykrzyczałam, przez co większość osób wysłała nam zdziwione spojrzenia.

Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że płaczę dopóki Luke mnie nie przytulił.

-Przepraszam- wyszeptał.

Nie mogłam nic z tym zrobić. Byłam za bardzo na niego wściekła.

-Chcę pobyć sama- wyszeptałam ostro i odsunęłam się od chłopaka.

-Przepraszam- zaczął, gdy zaczęłam odchodzić.

Jest za późno na przeprosiny.

~

Kiedy znalazłam się w domu, postanowiłam pójść spać.

Nie kłopotałam się nawet z przywitaniem z mamą, nie byłam w nastroju, aby rozmawiać z kimkolwiek.

-Cześć kochanie- uśmiechnęła się, kiedy przekroczyłam próg. Jej uśmiech zniknął, kiedy zorientowała się, że płacze.

-Co się stało?- zapytała, ale ja jak najszybciej pokonałam schody i zamknęłam się w swoim pokoju.

Poczułam telefon, wibrujący w mojej kieszeni.

‘Do: Violet*;

Co się stało z tobą i Lukiem?

(wysłane o 16:45)’

Wiadomość od Heather, więc postanowiłam odpisać.

‘Do: Heather’s the best ;)

Ugh…Nie mów, że ci powiedział…

(wysłane o 16:47)’

‘Do: Violet*;

Jesteśmy wszyscy w domu Ashtona, żeby zrobić twitcama. Powiedział nam, co się wcześniej stało.

(wysłane o 16:50)

‘Do: Heather’s the best ;)

Więc czemu pytasz?

(wysłane o 16:52)

‘Do: Violet*;

Chcę usłyszeć twoją wersję

(wysłane o 16:53)

‘Do: Heather’s the best ;)

Ugh…Dobra

Ja po prostu… Okłamałam go, ponieważ wiem jak mocno kocha swoich fanów i nie chciałam go od nich odłączać. I kiedy próbował mi wmówić zazdrość, to mnie zabolało i sposób w który je bronił. Tak jakby one były jego dziewczynami, a nie ja. W dodatku jakby wszystkie były niewinne. Jeszcze wcześniej grupka dziewczyn podeszła do mnie, powiedziała, żeby zgniła w piekle, a jedna z nich mnie uderzyła…

(wysłane o 16:57)

‘Do: Violet*;

Um…Dobra, rozumiem czemu jesteś smutna, ale Luke czuje się naprawdę okropnie przez to, że czułaś się gorsza od jego fanów.

(wysłane o 17:05)

‘Do: Heather’s the best ;)

Pokazałaś mu moją wiadomość?

(wysłane o 17:07)

‘Do: Violet*;

To był jedyny sposób na poznanie prawdy.

(wysłane o 17:08)

‘Do: Heather’s the best ;)

Zgaduję, że masz racje…

(wysłane o 17:09)

‘Do: Violet*;

Masz zamiar do nas dołączyć?

(wysłane o 17:11)

‘Do: Heather’s the best ;)

Niee…Muszę ochłonąć

(wysłane o 17:13)

Rzuciłam swój telefon obok i po chwili usnęłam.

~

-Psst…Violet

Otworzyłam szybko oczy i usiadłam na łóżku.

Musiałam się przesłyszeć.

Nikogo nie było w moim pokoju…

-Tutaj, na dole!

Spojrzałam na zegarek, 19:00.

Wow, przespałam 2 godziny i nadal jestem śpiąca.

Moje myśli szybko odpłynęły, z powodu hałasu mojego okna.

-Violet!

Powoli zeszłam z łóżka i ruszyłam w kierunku balkonu, tylko po to, żeby zobaczyć Luke’a, stojącego na środku z gitarą w ręku.

-Co?- syknęłam.

-Przepraszam-powiedział.

Wywróciłam oczami i skrzyżowałam ręce. –Przepraszam jest strasznie nadużywane w dzisiejszych czasach. Trudno stwierdzić, czy człowiekowi jest naprawdę przykro.

Chciałam się odwrócić i wrócić do środka, ale wtedy Luke zaczął grać jedną z moich ulubionych piosenek.

I Miss You- Blink 182

Spojrzałam na chłopaka, który patrzył na mnie wzrokiem pełnym nadziei.

-Gdzie jesteś, jest mi strasznie przykro

Nie mogę spać, nie mogę śnić dzisiaj

Ta chora obca ciemność

Przychodzi skradając się i straszy cały czas

Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, więc zeskoczyłam z balkonu i szłam przez trawę w stronę chłopaka.

-Nie trać swojego czasu na mnie jesteś już tylko

Głosem w mojej głowie- zaśpiewał ostatni wers. –Violet…Przykro mi.

Spojrzałam na niego, delikatnie się uśmiechając.

 –Jest dobrze- zapewniłam i przyciągnęłam go do namiętnego pocałunku.

***

Znowu opóźnienie -.-

Nadal szukam chętnych do pomocy w tłumaczeniu :)

Dziękuję za komentarze :*
Przypominam o #INGAPL na tt